Traduce al gallego o a otro idioma

jueves, 30 de octubre de 2014

AS FONDURAS DA CAVERNA

Esta xa era a cuarta vez que se daba de bruzos contra a parede da furna. Lanuxo, o bebé morcego, non conseguía atopar o xeito de guiarse con mestría mediante os ultrasóns que os seus irmáns maiores manexaban á perfección, malia que as súas orellas medraban e medraban prácticamente por momentos. El, contra o seu instinto, trataba de abrir moito os ollos para distinguir as siluetas dos obstáculos na escuridade da súa espenuca, en especial as estalactitas e estalagmitas que con moi mala intención —cría— colocábanse sempre na súa traxectoria..., pero non había xeito. A cegueira era o seu fado natural. ¡Cataplaf e cataplaf! Os seus voos case sempre remataban cun broucazo máis que sumar á súa xa dorida testa.
E o peor era que hoxe se celebraba o Samaín e tiña tantas ganas de saír asustar nenos e avóas ás rúas do pobo... que choraba berrando de carraxe pola súa torpeza. 
E ao berrar desconsolado en tódalas direccións, decatouse de algo crucial que non tivera en conta. Si ouveaba cara á dereita, o seu berro resoaba en repetidas ocasións producindo un eco-eco-eco curto, mais si choraba cara á esquerda, o seu son perdíase libre sen atopar ningún obstáculo que o rebotase de novo cara el. A luz acendeuse entón na súa mente: si, alí estaba a saída! 
Lixeiro, despendurousr do teito, bateu as súas ás poderosas e enfilou o voo decidido á sinistra. Á fin e ao cabo, non nacera como unha sinistra criatura da noite? un vampiro? E dese xeito, por primeira vez, Lanuxo conseguiu saír das profundidades da caverna.





Esta ya era la cuarta vez que se daba de bruces contra la pared de la cueva. Lanuxo, el bebé murciélago, no conseguía encontrar la manera de guiarse con pericia mediante  los ultrasonidos que sus hermanos mayores manejaban a la perfección, a pesar de que sus orejas crecían y crecían prácticamente por momentos. Él, contra su instinto, trataba de abrir mucho los ojos para distinguir las siluetas de los obstáculos en la oscuridad de su caverna, en especial las estalactitas y estalagmitas que con muy mala intención —creía— se colocaban siempre en su trayectoria..., pero no había manera, chico. La ceguera era su sino natural. ¡Cataplaf y cataplaf! Sus vuelos casi siempre remataban  con un chichón más que sumar a su ya dolorida cabeza.
Y lo peor era que hoy se celebraba el Samaín y tenía tantas ganas de salir a asustar niños y abuelas a las calles del pueblo... que lloraba chillando de rabia por su torpeza. 
Y al chillar desconsolado en todas direcciones, se dio cuenta de algo crucial que no había tenido en cuenta. Si aullaba a la derecha, su grito resonaba en repetidas ocasiones produciendo eco-eco-eco cortito, pero si lloraba hacia la izquierda, su sonido se perdía libre sin encontrar ningún obstáculo que lo rebotase de nuevo hacia él. La luz se encendió entonces en su mente: ¡sí, allí estaba la salida! Rápido, se descolgó del techo, batió sus alas poderosas y enfiló el vuelo decidido a la siniestra. Al fin y al cabo, había nacido como una siniestra criatura de la noche. Y por primera vez, Lanuxo consiguió salir de las profundidades de la caverna. 






martes, 28 de octubre de 2014

A MEIGA DA VASOIRA VAIDOSA

Ao saír da casa, apresurada porque chegaba tarde ao aquelarre do venres, Meiga Lanuxa asubiou tres veces como sempre facía para que a súa vasoira Xesta chegase ipso facto e recollésea na porta. "Talvez estase quedando medio xorda coma min", pensou aos poucos segundos de espera baldía. Volveu meter os dedos furabolos e matapiollos na boca, e soprou de novo con tal forza, que os chirlomirlos  do frutal do veciño saíron voando irados, lanzándolle pestes por aquel ruído enxordecedor. 
Pero, da vasoira máxica, nada de nada, nin rastro. "Anoxouse porque onte deixeina unha hora enteira no aparcadoiro do supermercado? É moi antolladiza esta Xesta..." Con todo, a bruxa cría que non, pois, nese caso, tería desaparecido xa o serán anterior para non voltar exactamente ata a hora da cea, momento especial en que se deleitaba chapando o po da xornada enteira e tódalas migallas varridas na cociña. Comezou entón a impacientarse e a preocuparse bastante pola súa amiga rabilonga coa que sobrevoara media galaxia, propinado memorables malleiras a milleiros de ratos, ou beilado infinidade de tangos, rumbas, merengues e, por suposto, muiñeiras entre risas e cancións... 
Unha bágoa bruxeril rodou pola fazula de Lanuxa, e logo outra, e outra máis... Xunto aos seus pés foise formando unha poceira salgada, máxica tamén por provir da meiga máis famosa do reino, que mostrou na súa lámina de auga a imaxe exacta do paradeiro da vasoira perdida: a moi fachendosa estaba na barbaría tinguindo as súas guedellas do mesmo ton multicolor que a cabeleira de Lanuxa. "Envexosa", díxose.
E rindo a gargalladas, cara alí dirixiuse.

LA BRUJA DE LA ESCOBA PRESUMIDA

Al salir de casa, apresurada porque llegaba tarde al aquelarre del viernes, Meiga Lanuxa silbó tres veces como siempre hacía para que su escoba Xesta llegase ipso facto y la recogiese en la puerta. "Tal vez se está quedando medio sorda como yo", pensó a los pocos segundos de espera baldía. Volvió a meter los dedos índice y pulgar  en la boca y sopló de nuevo con tal fuerza, que los estorninos del frutal del vecino salieron volando enfadados, lanzándole pestes por aquel ruido ensordecedor. 
Pero, de la escoba mágica, nada de nada, ni rastro. "¿Se habrá enfadado porque ayer la dejé una hora entera en el parking del supermercado? Es muy caprichosa esta Xesta..." Sin embargo, la bruja creía que no, pues, en ese caso, habría desaparecido ya la tarde anterior para no volver exactamente hasta la hora de la cena, momento especial en que se deleitaba zampando el polvo de la jornada entera y todas las migajas barridas en la cocina. Comenzó entonces a impacientarse y a preocuparse bastante por su amiga rabilarga con la que había sobrevolado media galaxia, propinado memorables palizas a millares de ratones, o bailado infinidad de tangos, rumbas, merengues y, por supuesto, muiñeiras entre risas y canciones... 
Una lágrima brujeril rodó por la mejilla de Lanuxa, y luego otra, y otra más... Junto a sus pies se fue formando un charquito salado que, mágico también por provenir de la meiga más famosa del reino, mostró en su lámina de agua la imagen exacta del paradero de su escoba: la muy presumida estaba en la peluquería tiñéndose su penacho del mismo tono multicolor que la cabellera de Lanuxa. "Envidiosa", se dijo.
Y riéndose a carcajadas, hacia allí se dirigió.


jueves, 23 de octubre de 2014

LANUXA PÍNTEGA

Chámanme píntega, mais tamén outros nomes que ben sei que denotan risco, como pinchorra, sacabeira, salamántiga, sacarrancha ou sapagueira, aínda que só veño sendo unha lanuxa anfibia de cores chamativos cos que trato de arredar a quen se achegue a min para facerme mal. E que con apenas trinta centímetros que adoito medir, teño que facerme respectar dos mais grandes ca min cando saio pasear os días de néboa, os mais húmidos i engaiolantes... 
O amarelo, claro está, sempre parece unha ameaza, non si? E as probes pinteguiñas estamos como debuxadas con arabescos agresivos deste ton para semellar unha fereza que realmente non temos. Se no fondo somos tan apoucadas, que imos avanzando polo monte lentamente, buscando lesmas e miñocas entre as follas caídas das árbores ou baixo as pedras para que ninguén nos vexa, e máis para que non se nos seque o pelexo. Pero non lle digas a ninguén dos meus agochos, ese será o noso segredo, de acordo?
Confesareiche tamén que o medo e a necesidade de ter sempre mollada a pel faime segregar unha sustancia que pode irritar as túas feridas, pero máis nada. Non son velenosa!



martes, 21 de octubre de 2014

MAPACHE LANUXA

Mapache Lanuxa estaba xunto á beira do río ben atarefada mentres sostiña nas patas dianteiras algo verde que parecía sacar e meter dentro e fóra da auga fría. Por segundo nome, ás da súa especie chámanlles "osas lavadoras" pois cando vanse dar unha paparotada con algunha presa recen cazada, antes esfolan as vítimas, manipulándoas coas dedas expertas como si as estiveran a limpar. Nesta volta, a ra cor herba que caera nas súas redes inflábase co veleno segregado da pel a fin de evitar ser engulida, mais Lanuxa conseguía a cada manoufa eliminar cá seque toda a toxina. 
Así non habería perigo e mais podería deleitarse co saboroso batracio. Nada que ver coa súa última cena. Noites atrás —pois os mapaches son ben canfurneiros e adoitan andar moito cando o sol e a maioría da xente están xa a durmir, quizais pois iso locen unha especie de anteface arredor dos ollos—, viuse obrigada a remexer nun contedor de lixo cerca das primeiras barriadas onde nace a cidade, pois case non quedaba xa monte no que protexerse e vivir tranquila. Naquel noxento lugar que cheiraba a inmundicias podres desaproveitadas polos humanos, atopou algúns cachos de peixe mal cociñado e peor aliñado, así como varios carozos de mazás. Matou como puido a fame, mais prometeuse a si mesma non se achegar por alí se non fora estritamente necesario. 
As ras eran ben difíciles de atrapar i escorregaban aínda nas súas mans habelenciosas, pero o seu arrecendo e sabor compensaba tódolos traballos. Hummm!!


jueves, 16 de octubre de 2014

TARÁNTULA TARANTELLA

Á tarántula Lanuxa o que máis lle gostaba no mundo era bailar a súa danza, a que levaba o seu nome: a tarantela napolitana. Para este arácnido tan temido no planeta enteiro pola súa presenza arrepiante e máis pola picada velenosa e mortal,  era unha ledicia infinda mover tódalas patas _as oito_ ao ritmo da música febril  e trouleira _ou no silencio máis absoluto_ ata conseguir chamar a atención i enfeitizar ós namorados, ás súas presas ou aos seus inimigos. Cantas veces a mesma técnica serve para cousas ben diversas…
Dicían as lendas que precisamente eses depurados movementos hipnóticos da tarántula cazando foron a base para que humanos italianos do sul remedáranos cun baile festeiro   e bulinte que  lembra á temible e mortal araña-lobo e aínda disque cura a tolemia que produce a súa picadura. Outros contos dicían por contra, que o  veleno inxectado  na mordida é o que provoca sacudidas nos corpos das vítimas, semellantes a unha danza nervosa e sen acougo.
A Lanuxa todas as lerias lle parecían de marabilla, ata que un bo día bailou tanto e tan ledo para intentar subxugar a unha cascuda gorda e seguramente saborosa, que rematou facéndose un nó de oito cabos que nin sequera puido desfacer baixo a atenta mirada dos seus catro ollos. Tivo que fuxir a saltos ben avergoñada.



miércoles, 15 de octubre de 2014

SACÁ-LOS LENTES PRA VER

Lanuxa era unha pulpiña moi "glam", é dicir, glamourosa ata a medula, ata o punto de non saír xamais da casa sen calar as súas eternas e modernas lentes de sol de pasta fucsia fashion, malia que no exterior fose de día, de noite, de tarde, ou ben nevase, chovese a cachón ou a néboa invadíseo todo. Por suposto, tamén cando lucía un sol de xustiza, aínda que estes días eran escasos no Norte onde vivía.
Lanuxa acudía a tódalas festas de aniversario de tódolos polbos de sona da cidade, pois procuraba facerse amiga dos seus axentes de prensa i eventos en canto tiña unha mínima oportunidade, así que a octopus, cando se topaba co homenaxeado, soltaba só o tópico de "Parabéns, que tal?" e dedicábase a contarlle algunha anécdota xocosa que lle viña de pasar vindo á reunión. Todos se rían, era certo, pero deste xeito, Lanuxa apenas podía manter unha conversa tranquila con ninguén, pois ninguén interesáballe de verdade, nin se preocupaba por escoitar a outro polbo que non fose ela mesma. 
Un día sentiuse moi soa no medio dun cento de descoñecidos dos que non sabía máis nada que o nome e o número de móbil. Saíu correndo ao aseo con bágoas nos ollos, e por unha vez quitouse en público as glamourosas lentes. Ao seu lado, alguén lle preguntou: " Por que choras? " Ela non sabía a resposta, pero si soubo que aquel verdadeiro interese por ela espertoulle as ganas de saber máis dese alguén tan comprensivo. Secouse as pálpebras, escoitou con pracer a historia do seu novo amigo e acabou regalándolle as súas espléndidas lentes para sempre.






martes, 14 de octubre de 2014

PEIDOS MOFÉTIDOS

Mofeta Lanuxa adoitaba vivir en tobos que antes algún raposo escavara na terra. Non é que ela fose vaga nin ignorante na arte de enxeñar e construír túneles subterráneos, pois no seu continente de orixe, América, aprendera todas esas e outras habelencias. Non, o que sucedía é que buscaba atopar algunha vivenda cos seus propietarios dentro, para compartir o seu tempo con alguén e non sentirse tan soa. ¡Ah, esa era a súa principal preocupación: conseguir ter algún día un amigo que a quixese, a abrazase e lle permitise saber como arrecende o aroma do agarimo sinceiro! Non lle era nada fácil establecer unha conversa fluída con ningún outro ser de ningunha especie, xa que calquera que estivese a menos de dous metros dela saía correndo como ánima que leva o diaño cunha man tapándose o nariz. Si, iso polos cheirentos peidos que se tiraba o cu de Mofeta cando ela estaba espantadiza, que era moi habitual dada a súa timidez. Aqueles gases fedían coma un cesto de repolos  podrecidos ao sol da mañá, ou como a camisola dun irmán maior logo de tres partidos seguidos de futbito. Eran insoportables. 
Só cando un bo día Mofeta topouse cun neno simpático, que non berraba nin patalexaba, que non a arrepiaba e xa que logo tampouco lle provocaba pedorreta, soubo que o destino reservoulle un fin ledo ao seu conto. Por moito que aquel rapaz  inspiraba e aspiraba o ar polas ventas do seu nariz, rindo mentres lle contaba millóns de chistes, xamais chegou a cheirar ningún bufo mofétido pois sinxelamente, ao non se sentir ameazada, o organismo de Mofeta non os producía.
E riron e riron e arrecenderon a ledicia. 






martes, 7 de octubre de 2014

CAMALEÓN GARDAPIXAMA

Mide 15x15x15 cm3, é vermello e ten os ollos ben saltóns, así como a lingua e o rabo enrosquelados. Chámase como ti queiras, aínda que apelídase Lanuxo e durante o día pode gardar o teu pixama. Lévame a casa, que dicía o outro...


O camaleón vermello mirou de esguello co seu ollo dereito —co que dicían que podía ver as ocultas intencións de calquera adversario— ao neno que tiña en fronte. Pese a que o cativo triplicábao en tamaño, amosábase ergueito á altura da pola na que aquel estaba encaramado e mantiña a boca aberta, non lle pareceu demasiado perigoso debido quizais á súa pálida pel de humano. "Unha tez moi clara para estar irritado ou famento", pensou o león de terra, que sabía que a el o seu estado de ánimo interno ou as súas necesidades corporais facíanlle lucir na áspera dermis as cores máis exuberantes da natureza: amarelo coa ira, verde co desexo, azul co cansazo ou vermello coas ganas de ouriñar... pero, rosa? que significaba o rosado? O camaleón sen orellas non podía escoitar o berro, mestura de asombro e de ledicia, do rapaz ao descubrilo cazando cempés entre as follas da matogueira, mais supuxo que buscaba a mesma presa que el e tivo que actuar con toda a velocidade de que era quen. Sen mover nin un membro, arroxou de si unha lingua viscosa tan longa como todo o seu corpo enteiro empapando e atrapando ao dinámico insecto anelado. Nun segundo, mentres a imaxe do becho aínda permanecía na retina do neno, a súa sustancia foi engullida pola panza do camaleón coma se xamais estivese na pola. "O cazador máis lento do bosque, e o máis rápido comensal", pensaron ao unísono ambas criaturas. E sorríronse.